Choć wiele czynności możemy zrobić lepiej i szybciej samodzielnie, pamiętajmy, że wyręczając dziecko w pierwszych latach życia gasimy jego inicjatywę w dążeniu do samodzielności. Samodzielności, której zazwyczaj wymagamy, gdy nasze dziecko wchodzi w wiek adolescencji i staje się nastolatkiem. Jak zatem dbać o rozwój samodzielności dziecka?

Nawyki to nasze automatyzmy, wewnętrzny ster, który przejmuje dowodzenie poza naszą świadomością. To od rodziców zależy, czy będą one działały na korzyść dziecka, czy wręcz przeciwnie, będą jego obciążeniem. Co należy jeść, jak i kiedy, to część podstawowej socjalizacji człowieka. I choć nawyki można modyfikować, wypracowywać nowe, wygaszać stare, to podstawową matrycą jest to, czego nauczyliśmy się we wczesnym dzieciństwie.  

Narodziny dziecka zapamiętuje się na całe życie. Wydarzeniu temu towarzyszy wiele różnych i barwnych emocji. Co jednak zrobić, gdy w życiu rodziny pojawia się choroba i to taka, która zamierza wprowadzić się na stałe? Co oznacza fenyloketonuria u dziecka?

Czy informując szkołę o chorobie dziecko można mu zaszkodzić? Czy inne dzieci nie będą wytykały go palcami? Takie rozterki towarzyszą wielu rodzicom dzieci z PKU przed posłaniem malucha do szkoły.

Mimo coraz większego otwarcia oraz świadomości, nasze społeczeństwo wciąż podchodzi do psychologa z dystansem. Obawiamy się spotkania z nim, nie wiemy czego się po nim spodziewać, o czym mówić, jak się zachować.

Dzięki postępowi medycyny, dostępności nowoczesnego postępowania żywieniowego, chorzy na fenyloketonurię mają szansę na dobre życie. Ograniczenia przy fenyloketonurii to jednak stale temat dość złożony. Trudno jednoznacznie powiedzieć co znaczy „żyć normalnie”. Jak oswoić ograniczenia przy fenyloketonurii?